Aurreko idatzietan ama moduan gure beharrak zeintzuk diren identifikatzeaz eta hauei erantzuteko ditugun mekanismoez idatzi dut.

Beste alde batetik, beharrizan ezberdinena aurrean nola jokatzen dugun eta gure mekanismoak nola erabiltzen ditugun, jaio ginenean izan genuen harremanek definitzen dute neurri handi batean, eta hemen faktore garrantzitsu bat izan behar dugu kontuan, gure amarekin izan dugun eta dugun harremana.

Beharrizanak eta mekanismoak nola funtzionatzen duten ikusteko, gure amarekin dugun erlazioa ikusteak laguntzen digu. Jaiotzen garen momentutik gure amaren (edo maternajea egiten duenaren) begirada behar dugu, hau oso garrantzitsua da guretzako. Begirada honek ematen digu gure buruarekiko behar dugun ziurtasuna, afektua eta zaintza. Begirada honek baldintzatuko du ere gure bizitzako egoerei aurre egiteko adorea eta guk geuk ama izateko dugu jarrera, Amaren begiradak aske edo menpeko egingo gaitu eta zauri bat sortuko du gure baitan.

Begirada hau modu askotakoa izan daiteke, gure amak ere bere zauria izan duelako. Adibidez, begirada hau maitasunezko begirada bada, guk ez dugu nagusitan amaren begirada behar izango, eta gu geu izateko gai izango gara; guregan eramango ditugu.

Nagusitan ziurtasuna, afektua edo zaintza eman behar dugunean, egoerak ez zaizkigu zailak egingo. Gure amak ez badigu begirada egoki hau eman, beti egongo gara bere begirada itxaroten eta orduan inoiz ezingo gara gu geu izan, gure amarengandik begiratuak izateko nahiak sortutakoa izango gara. Amak bere begiradaren menpeko egingo gaitu eta beraz, afektibitatearekin zerikusia duten jarrera propioak zailak egingo zaizkigu. Ondorioz guk izandako begiradak gure umeekiko heziketa baldintzatu dezake.

Menpeko sentitu arren, benetan nahi dugun ama izaten ikasi nahi badugu, aske izanik, guzti hau landu genezake. Gaur egun terapian, lanketa guzti honi “sanar la niña herida” deitzen zaio.
Hainbat terapeutek honetan egiten dute lan, ezagunak direnen artean Yvonne Laborda eta oraindik ezagunagoa den Louise Hayek ditugu, azken honen liburuak herentzia ona dira gai hau lantzeko. Guzti honek garrantzi handia du, amok zauri hori sendatzen badugu , gure haurra den bezalakoa ikusiko dugulako eta ez horrenbeste gure beharrizanak aseko dituen haur moduan.

Guri eman zigutena batzuetan ez zen izan guk benetan behar izan genuena. Izan ez duguna ematea zaila egiten zaigu, horregatik askotan eman nahi dugunetik ematen dugunera alde handia egoten da.
Hau guztia lortzeko Yvonne Labordak, adibidez, gauza desberdinak lantzearen beharra ikusten du:

1. Txikitan zer behar genuen eta zer hartu genuen aztertu.
2. Bakartasun sentimendua izan genuen bizipenak gogoratu.
3. Gure amarekiko erlazioa analizatu.
4. Zergatik ezin ditugun gure seme-alabak oihu egin gabe hezi.
5. Gure gorputzarekin dugun erlazioa ikusi.
6. Bikotearekin dugun erlazioa ere begiratu.
7. Gure itzala aztertu.
8. Garenarekin konektatu ez horrenbeste izan nahi dugunarekin.

Prozesu guzti honek izan ez duguna eman ahal izatera eramango gaitu, nahiz eta askotan berez irteten zaigun, jaso ez duguna emateko gaitasuna baitaukagu. Guzti honetaz jabetzea beharrezkoa da guk daukagun zauri hau sendatzeko. Amaren lana oso zaila dela denok dakigu eta horregatik geroz eta gehiago baloratzen da gure lana. Ama izateko zailtasuna, gure barruko zaurian aurkitzen da askotan. Gu ere haur izan gara eta haurtzaro horretan gure amak hezi gaitu. Gure amek intentzio on guztiarekin eta jakin duten bezain ondo hezi gaituzte beraien zauri propioekin, guk egiten dugun bezala. Gaur egun guk informazio gehiago dugu, gure zauria ezagutzeko aukera handiagoa. Gaitasun gehiago dugu zauria sendatzeko eta herentzia hau aldatzeko.