Amak sostengua behar du I

Zergatik da horren garrantzitsua amatasunean norberaren beharrei erantzuten ikastea?
Arrazoi desberdinak daude:

Norbera bere beharrei erantzuteko gai izango da eta beraz ez da egongo itxaroten besteak bere beharrizan horiek ase ditzan. Normalean, besteak guk behar duguna ikustea nahi dugu eta guk ezer egin gabe behar duguna ematea, baina honek ez du horrela funtzionatzen. Norbera izan behar da gai bere buruari erantzunak emateko. Adibidez: bikotearekin haserretzen gara berak ez duelako ikusi gu triste gaudela eta gurekin egon dadin nahi dugulako. Baina ez gara gai gure tristura ikusteko eta behar duguna bikoteari eskatzeko.

Gure haurrek zaintza hau ikusiko dute eta beraiek ere beraien burua zaintzen ikasiko dute. Haurrak benetako autonomia lor dezan, amak bere burua zaintzeko nahia izan behar du eta umeari bere burua zaintzen erakutsi, bestela mendetasuneko erlazio bat sortuko da betirako.
Baina beharrizan hauei erantzun bat ematea ez da batere erraza, entrenamendua falta zaigu. Honetaz gain, beste faktore batzuk ere parte hartzen dute beharrizan hauei erantzun egoki bat ez emateko: gure defentsa mekanismoak.

Defentsa hauek altxatuak ditugu eta ez digute guk gure beharrizanei erantzun egoki bat ematen uzten. Defentsa hauek beharrezkoak dira, egoera mingarrietatik defendatzen baikaituzte, baina beti berdinak direnean, beharrizanak ez du erantzun egokia aurkituko.
Amatasunean sentimendu oso desberdinak ditugu, kanpotik judizio asko jasaten ditugu eta defentsa mekanismoak izatea beharrezkoa da, baina guztiak erabili behar ditugu eta ez soilik batekin geratu. Defentsa mekanismo hauek ezagutzea garrantzitsua da, horrela zeinek funtzionatzen digun identifikatu ahal izango baitugu.

Gestaltek sei defentsa mekanismo nabarmentzen ditu :

Introiekzioa: Kanpoan ikusten edo esaten diguten gauzekin identifikatzen gara eta ez diegu gure sentimenduei garrantzia ematen. Adibidez: Txikitatik esan digute alperrak garela eta beraz guk sinetsi egin dugu. Galdetzen digutenean, alperrak garela esaten dugu.

Proiekzioa: Gure sentimendua ikusi nahi ez eta bestearengan jartzen dugunean. Adibidez: Gure umea negarrez ikusten dugunean eta bere sentimenduak zeintzuk diren interpretatzen hasten garenean. Konturatu gabe, egoera horretan guk sentitzen duguna hori izan arren, berak agian ez duela momentu horretan hori sentitzen.

Konfluentzia: Ezin garenean besteengandik banandu, beti kontaktuan egon behar garenean. Adibidez: Ama garenoi asko gertatzen zaigu gure zoriontasuna umearekin lotzen dugula, gero umeak banantzen hasten direnean hutsune handia sentitzen dugu.

Retro-flexioa: Gure buruari egiten diogu besteari egin nahi dioguna. Adibidez: Haserre gaude eta gure umeari oihu izugarria egin nahi diogu, baina hori egin beharrean, antsietatez jaten dugu. Ezin dugu haserre emozioa kudeatu.

Deflexioa: Zerbait deserosoa egiten zaigunean eta ez dugunean horrekin harremanik nahi. Adibidez: deserosoa den gaien batez hitz egiten hasten garenean eta beste gauza batez hitz egiten hasten gara, gaia aldatuz.

Proflexioa: Besteari egiten diogu benetan guretzat nahi duguna. Adibidez: Gure haurrari izugarrizko jaia egiten diogu konturatu gabe guretako ere horrelako zerbait nahiko genukeela zoriontsu gaudenean.

Zein da zure mekanismorik ohikoena?