Zhara Enbeitarekin hitz egin genuen berak idatzitako “Adin tarteak” izeneko kolaborazioa oinarri hartuta.

 

Orain hilabete pare bat Argia astekarian argitaratutako artikuluan Zizurkilgo San Millan eta Abaltzisketako Txalburu eskola publikoen berri ematen zuten. Nola, bi eskola horietan, adibidez, 2-12 urte arteko ikasle guztiak uneoro dauden elkarrekin. 3-6 artekoak eta 7-12 artekoak banatzen dituzte zelan edo halan eskola libre askotan; hala ere, batetik bestera pasatzeko aukera emanez.

Gero eta eskola gehiagotan botatzen dituzte hormak eta bota beharreko hormetako bat adinen artekoa da, eta zoritxarrez, batek ez du beti bestea ekartzen. Berez hala behar lukeen arren.

Zergatik da horren garrantzitsua adin nahasketa, baina? Batetik aniztasunean hezten direlako. Adina dela eta hasieratik bertatik denak direlako desberdin. Ez dago horrenbeste konparaziorako beharrik. Hala aipatzen dute Zizurkilgo eta Abaltzisketako eskolek “100 lengoaia, 11 esperientzia” proiektuaren aurkezpenean: “Aniztasuna zerbait normala dela sinisten badugu, ez da beharrezkoa izango inklusioaz hitz egitea, elkarbizitzaz baizik.” Eta nik ere eurek egiten duten galdera bera egitngo nuke: “Zertan oinarrituta, zergatik eta zertarako erabaki duten haurrak adinka elkartzea eskoletan, eta ea badagoen arrazoi pedagogikoren bat ikasgelak adin jakin batekoak izateko. Ikerketaren batek erakutsi al du gehiago ikasten dela adinka taldekaturik?”. Beste galdera batekin erantzungo nioke galdera horri. Ez al da ba uniformizazioa lortzen den gauza bakarra? Adin berekoak, gai berberak, espektatiba berberak….