Presentzia

Atzo Euskadi Irratiko Faktoria saioan izan nintzen. Anorexia gai bezala hartuta elkarrizketa txiki bat egin zidaten. Gogorra izan zen berriro atzera buelta egin eta oroitzapenak mikrofono aurrean jartzea; baina gai hauetaz hain gutxi hitz egiten da, beharrezkoa ere badela pasatu duguna atera, eta jendeari helaraztea.

Elkarrizketa eta gero nahiko ‘lur jota’ egon nintzen. Barruak nahasteak sortu zidana kudeatu behar izan nuen.. eta ez da gutxi!

Gaur, elkarrizketa berriro entzun dudala, gauza batekin konturatu naiz. Askotan egiten didaten galdera zera da, gaixoaldiko etapa okerrenean nengoenean zer jaten nuen. Hain garrantzitsua ote da hori? Zergatik inork ez dit galdetu garai hartan zer sentitzen nuen? Nola zeuden nire barruak? Zein ziren nituen emozio eta sentimenduak?

Haur/nerabe bat janariarekin ‘tonteatzen’ hasten denean, hor atzean dauden sentimenduak aztertu beharko genituzke. Zer/nola sentitzen du? Nola dago bere autoestimua? Zer erlazio du bere gorputzarekin? Ze autokontzeptu garatu du urte guzti hauetan? Zer da esan nahi diguna?

Barrutik laguntza eske, atentzio eske ateratzen den garrasi ixil bat izan daiteke.

Elikadura nahaste gehienen atzean autoestimu arazoak daude. Bere gorputza, izateko era, gorroto duten pertsonak izaten dira. Perfekzioaren eta kontrolaren bila hasi eta erabateko des-kontrolean bukatzen diren gaixotasunak dira.

Azken aldi honetan guraso askok jotzen dute niregana. Etortzen direnek patroi antzekoa dute, nerabezaroan dagoen alaba, ‘lodi’ sentitzen dena, bere burua gorroto duena. Alaba honek ez du jan nahi edo jaten duena botatzen du. Gurasoak, eta batez ere amak, nahigabetuta daude, galduta, alabari nola lagundu ez dakitela.

Niregana etortzerako normalean saiakera batzuk eginda daude, xantaiak, mehatxuak, endokrino-psikologo bisitak, promesak, erreguak … baten bat ingresatuta ere izan dute. Ez dakite zer egin, nola lagundu alabari (eta, kasu batzuetan ere, semeari) zulo horretatik ateratzen.

Nik ezin diet soluziorik eman ordea. Gaixo dagoen seme edo alaba horrek, gaixo dagoela onartu eta laguntza eskatu arte alferrik da ia dena. Nik esaten diedan gauza bakarra da EGON daitezela. KONTENTZIO lana egin dezatela. Eta laguntza eskatzen duen momentuan, eman diezaiotela.

Gurasoen lekuan jarrita, guraso naizen aldetik, erantzun hau zein gogorra eta ez-atsegina den oso garbi daukat. Laguntza eske datoz eta nik laguntza hori ezin dela eman esaten diet.Baina puntu honetara iritsita, ezer asko du egiteko familiak, gaixoak bait du etorkizuna bere eskuetan. Badakit hau entzutea oso gogorra dela, baina esperientziak erakutsi dit, gaixotasuna onartzen ez duen pertsonak sendatzeko aukerarik ez duela. Eta onartuta ere, gaixotasun honetatik ateratzeko laguntza onartzea ere oso zaila dela.

Zaila bai, baina posiblea ere bada. Pisu egoki bat lortu, gure burua onartu eta maitatzen ikasi, dena batera egin beharreko lana da. Ez da lan erraza, eta seguruena ez da izango bide jarraia. Atzera pausuak izango dira, baina atzera pausu horiek ikasteko balio dezatela. Poliki-poliki lehen aipatu dugun des-kontrol hori gutxitzen joango da, eta bizitza hasiko da. Bizitzea merezi duen bizitza. Oso ondo dakit zertaz ari naizen.

Jar dezagun mesedez indarra prebentzioan. Emozionalki indartsuak diren haurrak eta nerabeak behar ditugu. Tresnak eman behar dizkiegu. Baliabideak. Hitzak. Emozio eta sentimenduak kudeatzeko bidea. Horrela bai, horrela sendatuko bait ditugu etorkizuneko gaixoak.