Desikastearen albo kalteak

“Orain dakidana jakin izan banu orduan…” Zenbatek eta zenbatetan errepikatu dugun ditxosozko esaldi hori. Eta geure burua zigortu ere bai, gure seme-alaben egunerokoa bestelakoa litzatekeelako, zoriontsuagoak liratekeelako, hura egin izan ez bagenu edo bestea egin izan bagenu. Eta bai, desikastea aberasgarria da, deskikasketa ibilbidea zoragarria da, beharrezkoa ere bai, hainbatetan aipatu dudan legez; baina albo kalteak ere badakartza, zoritxarrez. Ordura arte ikusi gabekoak ikusten ditugu, ordura arte zirenak ez dira dagoeneko gehiago izango. Ta gure seme-alaben zoriontasuna da jokoan dagoena. Dugun altxorrik handiena. Eta ez dago atzera bueltarik. Urterik garrantzitsuenak joan dira. Ta guk ez diegu behar zuten dena eman. Edo gehiegi babestu ditugu. Edo ez dugu entzuten jakin.

Desikastearekin batera euren beharrizanak zeintzuk diren, eurek behar dutena zer den ikasten dugu eta hori ematea gure esku badago ere neurri handi batean, etxetik kanpo dena ez dago gure esku eta eman ezin diegun horregatik zigortzen dugu geure burua. Bai zigortu. Guk beraiek sekula zigortuko ez genituzkeen moduan. Horixe desikasketaren albo kaltea. Eta batzuetan gaiztoegiak gara geure buruarekin. Nire kasuan hala geratu izan da behintzat. Desikastearekin batera erruduntasun sentimendu hori hazten joan da. Ahaztu gabe berezkoa dirudien guraso (ta areago ama) perfektua izan beharraren presio hori.

Gure osabak behin esan zidan ez dagoela dena ondo egingo duen gurasorik, baina denok nahi dugula gure seme-alabontzat onena. Eta arrazoia eman nion orduan eta orain ere eman diezaiokedan arren, badaezpada perfektua izaten ahalegindu naiz behin eta berriro. Ekin ta ekin. Zeren truke?

Errespetua eta konfiantza. Horixe da seme-alabek behar dutena eta horixe geure buruekin behar duguna. Hanka sartzeko aukera zor diegu eta zor diogu geure buruari. Ta egin gabekoei baino egindakoengan arreta jartzea. Gure seme-alabekin egiten dugun legez. Ta desikasten jarraitu. Ezin duguna da motxila pisutsua gainetik kentzearen truke, bestelako pisurik hartu. Biderako oztopoa baino ez da eta.

Horixe da hartu dudan bidea. Motxila ahal denik eta txikienarekin bidaiatzea. Ahal denik eta ondoen egiten ahalegindu. Neure burua epaitu gabe. Errespetuz eta konfiantzaz. Eta detaile txikiez, memento txikiez gozatu. Konturatzeko perfektua ez denak zein eratako perfekzioa sortu dezakeen. Ta guk bidean galdu genuen sormena eta irudimena sekula galdu ez ditzaten bidelagun izan, lekua eskaini eta erremintak eman. Euren mundua nahi duten kolorekoa eraikitzen jarrai dezaten. Eta beste leku batzuetan gauzak ezberdin egiten badira ere, izan dezatela babesleku bat. Jakin dezatela badela eurek nahi dutena izateko aukera ematen dien leku bat. Diren modukoak direlako maite dituzten leku bat. Eta hortik abiatuta konkistatu dezatela beste dena. Bakoitzak bere bertute eta gabeziekin. Eta ahal dela nire motxilarik gabe.

Elkarrizketa Zihara Enbeitarekin