Helduen arteko harremanetan, batez ere gatazkatsuak direnean, komunikatzeko erabiltzen dugun hizkuntza torpe samarra da. Ausartago, naturalago eta sortzaileagoak gara, batzuetan, haur edo gaztetxoekin ditugun gatazka egoerak kudeatzeko erabiltzen dugun hizkuntzan.

Normalean, pertsona helduak gara haurraren hezte prozesuan laguntzaile edo bideratzaile lana egiten dugunak, modu kontzientean gainera, gure arduren artean bat gehiago delako. Badakigu, hala ere, gure txikiak hezteko bizi dugun prozesuan gu ere etengabe ari garela ikasten eta garatzen.  Badira egoera asko, zeintzuetan haurrengandik ikasten dugun, edo behintzat, haurrekiko dugun harreman horri esker pertsona bezela garatzeko aukerak zabaldu zaizkigun. Ondorioz, nagusi eta txikiak elkar elikatzen dugu.

Dena den, nagusiak haurrentzat eredu eta erreferentziazko pertsona garrantzitsua gara, beharrezko erreferente, ez bakarrik beraiekin zuzenean harremantzen garenean, baita helduok gure artean egiten dugunean ere (haurren presentzian, noski). 

Zer gertatzen da haurrak inguruan ditugula, helduen arteko harremanetan?

Koherentzia falta nabarmenak gertatzen dira: hizkuntza ohiturarena oso oso tipikoa da, hau da, haurrari euskaraz egiteko eskatu eta zure lagun “helduari” ez. Edo haurrari eskatu papera zakarrontzira bota dezala eta heldu bateri ez…. adibide dezente ditut aipatzeko, baina uste dut nahikoak direla ulertzeko zertaz ari naizen… haurrei exijitzen dieguna ez diegula helduei exijitzen, ez aurpegira, behintzat!

Ildo honetatik eta adibide bezala, aurrekoan basozain gazte batek esaten zidan, bere lanbidea biziki maite arren, latza egiten zaiola heldu bateri esan behar izatea basoko araua errespeta dezala, eta aldiz, ez zaiola hori gertatzen haur txiki batekin:

“Askotan, pertsona heldua dut aurrean, nekazari, ehiztari edo herritar mendizalea… baina bere erantzuna arauaren aurrean haur txiki batena da… halakoetan egoera gogorra da niretzat, bakezalea naiz eta ez dut jakiten nola kudeatu. Zein hizkuntzan hitz egin behar diot? Ni ere tonto jartzeak pereza ematen dit… tristea da, eta latza…niri behintzat, izorratu dit eguna!”

Berehala ulertu nuen haren sentimendua nik ere bizi dudalako. Hezitzailea izanik, askoz gehio kostatzen zait heldu batekin gatazka egoera bat kudeatzea, haur edo gaztetxo batekin baino. Mihatu dut nire inguruko helduen artean, eta sentsazio hau nahiko orokorra dela ohartu naiz.

Iruditzen zait HELDUEN ARTEKO HEZKUNTZA “TABÚ” modura bizi dugula. Kritika modu konstruktiboan eta maitasunez egiten ez dugula ikasi, ez garela horretara ohitu, eta ez dakigula oraindik gure eguneroko martxan helduen artean egiten, haurrekin horren natural egiten duguna…

Nire ustez, HELDUEN HIZKUNTZAK balio behar du sentitzen edo pentsatzen duguna edozein egoeratan, hau da, edozeinen aurrean (haur edo heldu) modu lasai eta irmoan aurkezteko. Hori lortzea da erronkatxoa eta horrela lagunduko diogu gure hizkuntzari heldua izaten!! 

Agian, helduok gure hizkuntzak dituen inkoherentzia eta karentziak sendatzen ditugun heinean, gure haurrentzako sinisgarriagoa izango da esaten duguna. Bide horretatik, egungo haurrek ere esaten diogunari beste modu batera begiratuko diote.

Beraz, gure haurrek noizbait hizkuntza heldua izan dezaten, has gaitezen helduak gure hizkuntzari heltzen!!

argazkiaren iturria