Artikulua irakurtzeko  musika proposamena


 

 

Jaio zinenetik gure bizitzetan iraultzak sortzeko gaitasuna ekarri duzu zurekin. Mundu honetan, zeurea ere izanik, beste norabait eramango bazintu bezala, zarenak.

Begirada bakar batek, hainbeste esan nahi duenean iristen naiz zuregana. Xamurtasunean murgildu nintzen jaio zinenetik eta horrek dakarren bizipena ezinbestekoa bihurtu zait bizitzan. Ezintasunetik haratago doan sentipena da, egunerokoan bizi dugunak dakarkiguna.

 

Bidea ohikoa denean zaila da batzuetan ezinbestekoak diren printza txikiak kontutan izatea. Bidea desberdin egitea besterik ez dagoenean agertzen dira leiho eta kolore berriak. Usain eta dastapen ahaztuak berrantolatu beharra. Bestearengana iristeko egin beharreko bidean dauden altxorren aurkikuntza. Zailtasunak gainditzea. Erori eta berriz jaikitzea. Errepikapenaren ezinbestekoa jakintzaren bidean.

 

Hauskortasunaren babesle sentitzen naiz egunero, orduro, minuturo, segunduro…

Aldi berean hauskor sentitzen naizelarik babesle gisa. Besarkadak eta muxuak miresten ditut, laztanak eta irriak. Maitasunak dakarren indarrak beste guztia argitzea lortzen duenaren bizipena. Pazientzi infinitu bat neure izatearen parte bilakatu da eta harriturik begiratzen diot neure buruari hainbat egoeratan agertu izan dudan jarrerarekin.

 

Ama, lagun, zaintzaile…alaba…hitzak, ekintzak, emozioak, bati-bat emozioak.

 

Eta emozioen hari fin horri tiraka HAUSKORTASUNAREN putzu goxoan igeri egitera gonbidatu nahi zaituztegu. Harremanaren hariak nola eraikitzen ditugun guraize erraldoiak gainean sentituz. Eraikitzen ari garen harreman hori hausteko beldurrez. Ematen dugun pauso bakoitza zapuztuko den zalantzaz. Baina hari horiek, nahiz eta finak izan, afektuz, errespetuz eta maitasunez sortzen bagoaz, sendoak izateko aukera asko ditugulakoan nago.

 

Psikomotrizitatean haur batekin bizitzeko aukera izan dudan bide eder bat, zuekin konpartitu nahiko nuke. Elkarrekin egiten hasi ginen lan horretan bi elementu garrantzitsu zeuden indartu nahi izan nituenak: mugimendua eta harremana. Eta biak hain estuki loturik egon arren, sortzen joan ginen harremanean zentratuko naiz.

 

Gaitasun asko erakutsi zituen hasieratik: bere erritmoaren lasaitasuna, unean uneko bizipen txikien plazera, jasotako maitasuna zabaltzeko gaitasuna, ekintza bakoitzean jartzen zuen interesa, esperimentaziorako grina, harremanerako irekitasuna. Eta jarraitu nezake. Baina nahiz eta hasierako asteetan gurasoak saioan egon, bazegoen beregan indar bat, interesa, harreman berriak sortzeko eta kasu hartan gure artekoa. Une hartan eraikia zuen famili triangeluan lekua egin zidan. Niretzat, helduleku txikiak izan arren, saiatzen nintzen heltzen begirada bati, irribarre bati, eskaintzen zidan objektu bati. Eta ni saiatzen nintzen ispilua eskaintzen, han egoten, beretzat egoten, orain eta hemen. Baina banuen beldurra eta zalantza, eraikitzen ari ote ginen zubirik edo gai izango ote nintzen atxikimenduzko harreman bat sortzeko. Egiten ari ginen lana portzelanazkoa zela sentitzen nuen askotan, ez nintzelako ausartzen berak eskaintzen zidan horri nire identitatez erantzuten. Baina nire sentsazioak ziren, suposizioez kutsatuak eta konturatu nintzen bere hauskortasunean babesten nintzela, ni ez erortzeko edo hanka ez sartzeko. Azken finean, nire hauskortasuna alboratzen ari nintzen eta hori gabe ezin ninteken altxa eta aurrera jarraitu.

 

Beraz ahalik ondoena egiten hasi nintzen, baina egiten, nekien horretatik. Berak egiten zuena imitatzen hasi nintzen. Adostasun moduko bat lortu genuen jolasaren kodean. Errespetu giro bat, onarpena, egitearen energia. Eta horrek aukera eman zidan erantzun desberdinak ematen hasteko, pixkanaka bi subjektu desberdin ginela aldarrikatzen hasteko. Elkarren erreakzioek aberasten gintuen, zain egoten hasi ginen, besteak egingo zuen horren zain. Hutsuneak agertzen hasi ziren, emozioz betetako esperoak eta bestearen beharra, NI hori eraikitzen joateko indarra sortzen joan zen.

 

Noski zeudela frustrazioak, nahasmenduak, amorruak. Baina bete gabeko behar horiek identifikatzen saiatzen ginen, eginez. Segurtasunaren beharra hasieratik ereiten saiatu ginen. Prest sentitu zenean, ama eta aita kanpoan gelditu ziren, atea irekita. Handik aurrera nik egiten nion harrera eta jasotzen nuen, leku berean, konfiantza hartzen joan zedin. Honekin oso lotua askatasunaren beharra aipatuko nuke. Aukeratzeko askatasuna edukiz, erabakiak hartzen joatea. Ez dela bate erraza, baina probatuz, ezaugarri hori bere identitatearen parte izatea, ze ederra ezta?. Nortasunaren aldarrikapen beharrak garrantzia zuen. Pertsonaren osotasuna erdigunean jartzea eta bere benetakotasuna jolasean nahiz mugimenduan garatzea. Bere existentziari zentzua ematearen beharra ere aipatuko nuke. Behin baino gehiagotan zalantza izaten nuen berak nahi zuena edo behar zuena egiten ote zuen. Egiten zuen horretan eta zentzu zabalean eboluzioak ikusten nizkionean lasaitu egiten nintzen. Bi hilabete ipuinekin igaro zituen. Beretzat garrantzitsua zen handik jaso nahi zuena eta konturatu nintzen ipuinetatik haratago zihoazen ekintzak egon zirela, gure arteko harremana estutzen lagundu zutenak. Ipuineko pertsonaiak imitatzen genituen, otsoaren ahoan hatza sartzera ausartzen ginen, ipuineko orriekin haizea ematen genion elkarri, ipuina erdi itxita gure teilatua, babeslekua bihurtzen zen eta jarrai nezake. Bat batean ipuinak utzi eta bere gorputzean zentratzen hasi zen. Hauskortasunak eusten gintuen eta lasaitasunak besarkatu, zintzotasunak busti eta detaile txikiek erakusten ziguten nondik jo. Beti ere barrura begira.

 

Eta eskerrak hauskorrak garen, pentsatzen dut. Bestela lehertu egingo ginateke, nonbaitetik, barrura begiratzeko ikaraz biziko ginateke eta besteari begietara begiratzen ez ginateke ausartuko.

 

Ez dakit, askotan hain da zaila gure asmoen indarra jaitsi eta haurraren asmoei heltzea. Bidea beraiek markatzen digute eta gure bidera ekartzen saiatzen gara. Baina beraien sentsazioekin gu baino konektatuagoak daudela pentsatzen dut eta zergatik ez beraien bidelagun izan. Harkaitz Canoren hitz hauekin amaitu nahiko genuke.

Ispilua zu zaitut
gardena eta zintzo:
benetako islada
zure begien mintzo.

 

Egunaren nekeak
kendu arren barrea,
imintzio samurra
bedi gure larrea.